Obecne wydarzenia w Polsce oraz na świecie w zakresie ogłoszonej już przez WHO pandemii koronawirusa stały się motorem do zmian w zakresie prawa, których zadaniem jest zapewnienie bezpieczeństwa.
Jeżeli chodzi o kwestię praw i obowiązków pracownika w kontekście ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych kształtują się one następująco. Ustawa przedmiotowa ma zastosowanie do zakażeń i choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 zwanej da-lej „COVID-19” (dalej: ustawa o COVID-19). Jednak w zakresie nieuregulowanym w tejże ustawie zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Jeżeli chodzi o prawa i obowiązki pracowników, o których mowa w ustawie o COVID-19, odnoszą się one do kwestii dotyczącej możliwości polecenia pracownikowi przez pracodawcę wykonywania przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania czyli wykonywania pracy zdalnej.
Dodatkowy zasiłek opiekuńczy
W przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły do których uczęszcza dziecko, z powodu COVID-19, pracownikowi zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem do lat 8 przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy za okres nie dłuższy niż 14 dni. Z powyższego wynika, że pracownik może zostać zwolniony od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem w powołanym wyżej przypadku. Będzie to więc okres usprawiedliwionej nieobecności w pracy pracownika.
Zwalczanie epidemii
Jeżeli zaś chodzi o ustawę o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi to wskazać należy, że znajdują się w niej zapisy odnoszące się do pracowników kierowanych do zwalczania epidemii. Pracownicy podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Ponadto do takiej pracy mogą zostać skierowani pracownicy także pracownicy innych zakładów pracy niż wyżej wymienione jeżeli ich skierowanie jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii. Takie skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii następuje d drodze decyzji, którą wydaje w przypadku pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona właściwy miejscowo wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze innego województwa – minister właściwy do spraw zdrowia. Decyzja taka stwarza obowiązek pracy a osobie skierowanej do takiej pracy dotychczasowy pracodawca ma obowiązek udzielić urlopu bezpłatnego na czas w niej określony; okres ten zaliczać się będzie do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy. Przez czas trwania obowiązku pracy z pracownikiem skierowanym do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może być rozwiązany dotychczasowy stosunek pracy ani nie może być dokonane wypowiedzenie umowy o pracę chyba, że istnieje podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo w przypadku zmiany lub uchylenia decyzji o skierowaniu do pracy. Podstawa prawna: art. 3, art. 4 ustawy o COVID-19, art. 47 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.