Pomimo bardzo zbliżonego zakresem prawa użytkowania wieczystego do prawa własności, to drugie ma więcej zalet. Konieczność wnoszenia corocznej opłaty za użytkowanie wieczyste, to nie jedyny obowiązek w przypadku bycia użytkownikiem wieczystym. Udogodnieniem w zmianie tytułu prawnego miała być ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.

Art. 1 ust. 2. Powyższej ustawy, mówi że z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności nieruchomości, mogą wystąpić osoby fizyczne i prawne będące właścicielami lokali (lub ich następcy prawni), których udział w nieruchomości wspólnej obejmuje prawo użytkowania wieczystego oraz spółdzielnie mieszkaniowe będące właścicielami budynków mieszkalnych lub garaży.

Decyzję o przekształceniu, wydaje zaś starosta w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, albo wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa – odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego (art.3).

Trybunał Konstytucyjny 10 marca 2015 r. rozpoznał połączone wnioski: Rady Miasta Szczecin, Rady Gminy Ustronie Morskie oraz Rady Miasta Poznań i stwierdził, że rozszerzenie zakresu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności narusza zasady zaufania do państwa i prawa oraz sprawiedliwości społecznej, a także podstawy samodzielności gmin.

Trybunał stwierdził, że kwestionowane przepisy naruszyły samodzielność jednostek samorządu terytorialnego, które – oddając nieruchomości w użytkowanie wieczyste – nie mogły spodziewać się, że drugiej stronie umowy zostanie przyznane uprawnienie do jednostronnego zakończenia stosunku prawnego przez przekształcenie przysługującego jej prawa we własność. W przypadkach objętych nowelizacją nastąpiła ustawowa ingerencja w umownie ukształtowane stosunki prawne. Ustawodawca narzucił gminom zasady rozporządzania nieruchomościami stanowiącymi ich własność, uniemożliwiając tym samym realizację racjonalnej gospodarki finansowej i przestrzennej.

Uzasadniając naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 konstytucji: Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej), Trybunał podzielił stanowisko wnioskodawców, że kwestionowane przepisy wykreowały przywileje majątkowe dla określonych grup podmiotów.

Orzeczenie o niekonstytucyjności dotyczy osób prawnych, z wyłączenie spółdzielni mieszkaniowych oraz osób fizycznych, które uzyskały użytkowanie wieczyste w celu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.